30 Juli 2019 hebben we afscheid moeten nemen van Sally, onze Weimaraner, die veertien jaar was. Het liefst wilden we weer een Weimaraner, maar dat leek niet zo eenvoudig.
Op een gegeven moment kregen we contact met “Care about Weims”, en al snel bleken die een plek te zoeken voor een Weimaraner teefje van 1½ jaar. Ze had – ondanks het feit dat ze nog zo jong is – een nestje gehad. De pups stonden op Marktplaats te koop en op een gegeven moment wilde de eigenaar ook “van die teef af”. Durfden wij het aan om een teefje van 1½ jaar welkom te heten waar we eigenlijk niets van af wisten?
Iemand van “Care about Weims” heeft haar gezien, dus wisten we dat ze er goed uitzag…maar serieuze (betrouwbare) informatie was er natuurlijk bij de eigenaar niet te krijgen. Hoewel het dus een aardige gok was, hebben we besloten om Eva (die toen nog Siva heette) welkom te heten.Inmiddels in Eva ruim vijf maanden bij ons. Ze is een lieve hond maar wel met een heel heftig rugzakje. Ze is nooit gesocialiseerd, en niet opgevoed. Buiten is ze bang van van alles – andere honden, regen, allerlei geluiden, zodat uitlaten een verhaal apart is.
Binnen, in huis, is ze een schat, kan redelijk overweg met onze kat en ze leert snel (laag, zit ……) maar alleen zijn kan ze nog niet.
Omdat alles bij elkaar wel een hele kluif is, hebben we inmiddels hulp gezocht van een honden gedragstherapeut. We zijn ervan overtuigd dat we zonder die hulp niet in staat zullen zijn om Eva op een goede manier te laten wennen aan een normaal hondenleven. Er zijn momenten dat ik me afvraag waar ik toch aan begonnen ben, maar aan de andere kant zijn er ook momenten dat ze gewoon een heel vreselijk lieve hond is. Daar houden we ons dus aan vast. De gedragstherapeut is heel positief over Evan. Ze is leergierig, slim, leert snel. Ze denkt dat we een heel eind met Eva kunnen komen, hoewel die eerste anderhalf jaar verpest zijn en dat kun je niet echt herstellen. Ze blijft dus een rugzakje houden.
Gelukkig is dit de derde Weimaraner die we hebben (eerst Lotte, dan Sally en nu dus Eva) dus we kennen het ras en kijken niet op van het trekken aan de riem bij het uitlaten. Dat deed vooral ook Lotte ook heel erg toen ze jong was en dat gaat ooit wel over.. Daar hebben we al grote vooruitgang in geboekt met de hulp van de gedragstherapeut. Eigenlijk trekt ze nu alleen tot ze haar plasje en hoopje kwijt is (als ze een plekje zoekt dus) en daarna loopt ze eigenlijk netjes mee.
Naast de hondengedragstherapeut proberen we haar te laten wennen aan de wereld, die heel veel groter is dan ze tot nog toe gekend heeft. We proberen dan te laten wennen aan nieuwe dingen in de gedachte dat ze dan ook in haar uitlaat – loopjes wat minder bang wordt. Bij voorbeeld; we zijn met de auto naar Tolkamer geweest, op de kade naar een terrasje gegaan koffiegedronken en dan weer naar huis. Is prima gegaan. Alleen na het koffie drinken was het erg druk op de Europakade (=Rijnkade) geworden en dan krijgt ze zoveel nieuwe indrukken (mensen – fietsen auto’s…) dat ze eigenlijk alleen terug naar de auto wil. De auto is nog wel spannend maar toch ook leuk, dus we hebben het vertrouwen dat dat goed komt.
Ook zijn we naar kennissen gegaan en dat vond ze erg leuk. Ze heeft zich daar ook prima gedragen en nu ze al een aantal keren met de auto mee is geweest, merk je dat ze de auto associeert met “leuk” dus ook dat is prima. Ze heeft vervolgens de hele zondagmiddag liggen slapen, want autoritje – visite – autoritje is best spannend dus dat moest ze even verwerken.
Ze is pas geleden loops geweest en we hadden de reuen van het dorp op de stoep staan! We zijn van plan om haar voor de volgende loopsheid te laten steriliseren, want een nestje hoeft niet.
Een probleem blijft dat ze nog steeds voor van alles bang is; voor storm, van allerlei geluiden, soms andere honden (maar niet alle) Laten we maar hopen dat dat van lieverlee minder zal worden. Alles bij elkaar opgeteld zijn we nog steeds blij met ons hondenmeisje!