Hoi allemaal,
Ik ben Hachiko, een echte Weimaraner, al zou je dat niet vermoeden als je m’n naam leest.
Ik ben ergens in het oosten van Europa geboren en al snel verhuisde ik naar uw zuiderburen in Belgie. Mijn baasje werd toen meneer Cornette. Wat meneer Cornette echter niet kon vermoeden was dat ik tijdens mijn pubertijd sympathie ontwikkelde voor het BDBF (Belgische Dieren Bevrijdings Front).
Op zich is daar natuurlijk vanuit mijn standpunt geen enkel bezwaar tegen, ik ben immers ook een dier en je moet altijd sympathiek staan tegenover andere diersoorten en ze helpen waar je maar kan. Er was echter een klein probleem waar meneer Cornette na een tijdje niet meer mee kon leven. Ik bevrijdde zijn kippen iets te doortastend.
Die kippen waren in principe zijn produktielijn voor eieren.
Ik had echt een prima leven bij meneer Cornette, ik kon brood (bedoeld voor de kippen) eten, ik kreeg vers vlees van de slager en ik had een vriendje wiens naam mij helaas ontschoten is. Ik had zelfs een eigen bankstel in de schuur waarop ik naar harte lust kon ravotten.
Maar ja, mijn BDBF sympathie werd een beetje vervelend voor Olivier. Ik bevrijdde de kippen iets te doortastend en ontdeed op die manier meneer Cornette van zijn produktielijn.
Olivier werd het teveel en hij plaatste een noodkreet op het internet.
“Wie wil mij bevrijden van een lid van het BDBF, anders zie ik mij genoodzaakt hem te interneren in het asiel”.
Mijn huidige baasje zag die noodkreet via een appje en dacht “nou een hond kan er nog wel bij”.
Zijn partner en hij hadden al twee papegaaien en drie katten. Na ruggespraak met zijn vrouwtje is hij in de auto gesprongen en haalde mij op bij meneer Cornette in de buurt van Roeselare.
Toen hij bij Olivier binnenkwam legde ik gelijk mijn poten op zijn schouders om even te tonen dat ik best een vriendelijke lobbes ben.
Nadat mijn huidige baasje wat gedronken had heb ik (met pijn in mijn hart) afscheid genomen van Olivier en zijn partner. Ik zag vanuit mijn ooghoek dat mijn vertrek hun ook niet onberoerd liet. Ik had een natte neus en zij hadden natte ogen.
Mijn nieuwe baasje deed de deur van zijn auto open en ik sprong erin, ik ben gek op autorijden.
Aangekomen in Zwijndrecht zag ik dat ik van een boerderij met kippen in een eengezinswoning met katten, papegaaien en twee mensen terecht was gekomen.
Mijn dieet werd a la minute aangepast, geen kippen meer!!! Die bleken als kuikens opgegeten te worden door de katten. Ook geen brokken meer, die kregen de papegaaien!!!
Mijn maaltijd bestaat sindsdien uit één pond Buddies rund- of herten- of paardenvlees, een half blik sperziebonen en twee beschuiten per dag. Tuurlijk ook wel tussendoortjes zoals spiervlees, bullepees, en af en toe een wijting of haring mmmmm. Maar oeioei wat miste ik die kippen. Gelukkig zaten er in het parkje achter de huizen genoeg eenden en waterhoentjes om op te jagen hihi.
Nadat ik een merel te pakken had gekregen moest ik aan de lijn. Maar dat weerhield me er niet van om te proberen egels, padden en kikkers te bevrijden. Mijn BDBF idee zat er toch nog een beetje in.
Nou ja om een kort verhaal lang te maken, ik heb het hier best naar mn zin. Ik ben weliswaar 7 kilo afgevallen (van 46,5kg naar 39kg maar zoals je op de foto kan zien drinken we met z’n allen een biertje in de tuin, ik ga zo ongeveer 5 keer per dag wandelen met Gerard (Myriam durft niet meer omdat ik in het begin een beetje te wild was en haar een gebroken pink en een gekneusde rib bezorgde omdat ik een heel leuk teefje zag)
Ik ben nu meer dan een jaar in Nederland en begin al echt in te burgeren. Ik weet wat nee betekent, ik wacht als Gerard dat zegt en ik weet zelfs dat ik even moet inhouden als hij onderweg een sigaret wil aansteken. (hij rookt nu alleen buiten omdat Myriam gestopt is met roken). Soms loop ik uit mezelf een poosje naast Gerard (hij heeft altijd wat te kanen voor me in zijn jaszak hihi).
Twee weken geleden was ik bij de dierenarts, gelukkig om de hoek dus ik loop gewoon mee, en die vond me best een aantrekkelijk slanke hond geworden.
Gerard noemt me nu Hachi, wat trouwens best lachen is nu met dat rare virus, iedereen denkt dat ie verkouden is.
Nou om mijn poten een beetje rust te gunnen, valt best tegen voor een Weimaraner om op een keyboard te tikken, ga ik een eind aan mijn verhaal breien.
Ik wil Helen en Karin, die het appje doorschoot, bedanken dat ik toch wel redelijk terecht ben gekomen en wie weet komen Gerard, Myriam en ondergetekende nog eens langs bij zo’n Weimaraner feestje.
Groetjes en een stevige poot van Hachi