Al jaren was ik verliefd op het ras, maar een hond, en zeker een Weimaraner paste (nog) niet in ons jonge gezin. Daarnaast had ik nog iemand te overtuigen, mijn man heeft nooit honden gehad terwijl ik ermee ben opgegroeid en alleen de laatste jaren geen hond meer had. Maar, we wonen nu inmiddels bijna 5 jaar in ons huis in een dorpje tussen de bossen (hiervoor flat in een grotere stad). De kinderen gaan naar school en kunnen we het e.e.a. uitleggen over de hond. Hoewel we allebei veel werken, doen we dat ook grotendeels vanuit huis en afwisselend, en is oma er ook nog 2 dagen in de week. Een hond zou bij ons zelden lang alleen zijn. Toen kwam er een oproepje van CAW voorbij, een weimpje uit Frankrijk die per direct een andere plek nodig had omdat ze hem anders lieten inslapen. Ik was meteen enthousiast en kwam met mijn man overeen dat we in ieder geval voor nood opvang zouden zijn. En ik hoopte dan natuurlijk ook permanent. Uiteindelijk ging dit niet door, een familielid adopteerde de hond. Superfijn voor hem, maar ik was toch wel heel erg teleurgesteld. We waren klaar om het te proberen en toen ging het toch niet door!
Zo balen…. Maarrrr, op de CAW groep is het nooit lang stil en daar was Donna. Zelfde verjaardag als ik, door ongeluk haar staart kwijt, door ruzies in het roedel wat littekens en hapje uit haar oor, ik was meteen verliefd. We gingen kijken bij het gezin waar Donna tijdelijk verbleef en dat was liefde op het eerste gezicht. Ook hoe Donna omging met het kindje daar in huis (zelfde leeftijd als de onze) gaf ons vertrouwen in dat het goed zou komen. 2 dagen later bracht het oude baasje Donna naar ons toe. Het was even wennen, voor ons allemaal. Mijn man en kinderen hadden nooit een hond gehad, ik de laatste 10 jaar niet meer. Donna werd natuurlijk weer verhuisd en zag haar baasje vertrekken, dat was moeilijk voor hun beide.
Nu zijn we een half jaar verder en Donna is geweldig. Ze heeft helemaal haar plekje gevonden en we genieten allemaal heel erg van haar. Ze is zo intens gelukkig om ons te zien in de ochtend of als een van ons lang weg is geweest. Mijn zoontje was altijd een slaapkop, maar staat nu vroeg en snel op, omdat hij dan tijd heeft om met Donna te knuffelen. Mijn dochtertje vind het ook gezellig met haar, behalve als Donna op haar voet gaat staan maar dat is ook altijd zo weer over. Als de kinderen aan het spelen zijn, staat ze ernaast te kwispelen met haar korte staartje, als ze een filmpje kijken op tv, ligt ze ernaast/erachter/ertussen op de bank. Mijn man is inmiddels ook helemaal om, en bijna gewend aan zijn grijze schaduw ;-). En ik ben iedere dag weer dolblij met haar. We gaan vaak hardlopen, het liefst in het losloopgebied bij ons achter, zodat ze lekker kan snuffelen en me dan met die flapperende oren weer in galop bij komt halen. Soms loopt ze naar voren en komt me dan springend tegemoet alsof ze wil zeggen dat ik een beetje moet doorlopen. Als ik ziek ben, komt ze voorzichtig bij me liggen en als ze vind dat ik nu wel lang genoeg achter de laptop heb gezeten duwt ze haar koppie onder mijn arm of komt op schoot met haar voorpoten. Ze is superslim, superlief en op wat weimcrime na als ze even alleen is, doet ze het supergoed. Ik kan me na een klein half jaar al niet eens meer herinneren hoe stil en leeg het was zonder haar!
En dan de stichting, wat een mooi werk doen jullie! Een Weimaraner is niet zomaar een hond en daar maken jullie mensen ook goed bewust van. Juist door je te richten op het ras, is de kans op het vinden van een match groter. En dat is wat iedereen wil natuurlijk, een gouden mand zodat een nieuwe verhuizing niet meer nodig is. Daarnaast kon ik met vragen en onzekerheden, die er in het begin nog wel eens waren, áltijd terecht bij Hélen en die achtervang gaf me wel heel veel extra vertrouwen, zo fijn! Ik kijk ook erg uit naar 14 maart, waar vast meer succesverhalen te vinden zijn en waar ik voor het eerst zoveel van die prachtige honden bij elkaar ga zien!