Sinds begin 2019 waren we lid van de groep ‘Care about Weims’. We hadden al een weimaraner teefje van twee, Guusje, maar wilde er graag nog een bij, want ons hart en huis was nog niet vol. We hebben de herplaatsers via de site nauw gevolgd en uiteindelijk Hélen een bericht gestuurd dat we op zoek waren en of ze een oogje voor ons open kon houden.
Half november 2019 kregen we een telefoontje van Hélen, ze had een teefje die herplaatst moest worden en Hélen dacht dat ze goed bij onze Guusje zou passen. Na een kort overleg hebben we een afspraak met het stel gemaakt, zodat de weims op neutraal terrein even konden kennis maken. Dat waren spannende dagen, ‘hoe zou ze zijn’, ‘als zij super lief is en de onze pinnig, wat doen we dan’ en hopen dat het klikt tussen de dames en ons natuurlijk.
Toen het (eindelijk) zover was, er zaten maar een paar dagen tussen, maar het voelde als weken, stonden we op het veldje te wachten. Daar kwam de auto van de baasjes en toen de achterklep open ging, sprong er een super blije, enthousiaste, onstuimige, lompe en beetje te forse weimaraner dame uit. Grace was haar naam en ze was vier jaar oud. Je kon zien dat ze met alle liefde verzorgd en geliefd was, maar het was tijd voor een nieuw huisje. Guusje en Grace snuffelden even, om vervolgens hun eigen weg te gaan. Na een korte wandeling naar ons huis, een kop koffie met wat lekkers (Brabanders) en wat aftasten van de dames, hadden alle volwassenen belangrijke zaken besproken en was het tijd voor Grace om weer naar huis te gaan. Wij hadden namelijk vooraf besloten dat we die avond nog geen ‘ja’ of ‘nee’ zouden zeggen, maar er een nachtje over wilden slapen. Bij vertrek zei de man des huizes echter volmondig ‘JA’ en deed kleine baas vervolgens een dansje. Grace was perfect voor ons gezin en daar hoefde niet meer over nagedacht te worden.
De datum werd gepland voor twee weken later, zodat de oude baasje konden wennen aan het idee dat ze echt ging verhuizen en wij nog wat zaken op orde konden brengen.
Het ophalen ging vlot, papieren werden getekend, spullen ingeladen, met natuurlijk de nodige tranen, maar Grace vond het allemaal reuze interessant en zat zo in de auto.
Bij thuiskomst herkenden de dames elkaar nog en de eerste wandelingen door het dorp gingen super. Kleine baas was wel wat lichter dan allebei de hondjes bij elkaar, dus als er een konijntje wegrende was er wat werk aan de winkel, maar ook dat kwam goed.
Grace werd langzaam omgedoopt tot Greetje en moest van de dierenarts toch redelijk wat kilo’s kwijtraken. Dat was geen probleem, want ze mocht lekker mee de dijk op om kilometers te maken. Ze was nog nooit van de lijn af geweest, behalve op losloopveldjes, en de eerste keer was ze net een lammetje in de wei. Nadat we haar uitgelegd hadden dat als we haar riepen, ze wat lekkers kreeg, kwam ze enthousiast aan gerend.
De eerste dagen waren er wat ongelukjes in huis, misschien vanwege de spanning, maar ze wende snel. Naarmate ze meer conditie en wendbaarheid kreeg, begonnen de dames ook te kijken wie nu eigenlijk boven wie stond. Die discussie is nog niet afgesloten. Onze Guusje leert nog veel van Greetje, want Greetje staat buiten wat steviger in haar schoenen.
We genieten nog elke dag van de dames en er wordt heel wat af geknuffeld. Ons hart is alleen maar gegroeid en met een nieuwe bank is er meer dan voldoende ruimte voor twee mooie weim dames en alle baasjes, groot en klein.
Hier hebben we een huis vol liefde.